Përpara 1990-ës, kishte një pjesë familjes që morën emrin “të deklasuarit” apo pasardhës të atyre që quheshin bejlerë, agallarë, tregtarë të pasur apo kolaboracionistë me pushtuesin e dikurshëm, të cilët nuk u trajtuan aspak me përkëdheli. Sot, në Superligën shqiptare ka të paktën dy klube që po e ndjejnë veten pikërisht në atë rol. Flamurtari
Dikur dëgjonim shpesh frazën popullore “kërcen prifti nga belaja”, kurse sot mund të thuhet se prifti po pushon, sepse është futbolli që po kërcen nga belaja. Kur luajmë jashtë na përgjon Federbeti, ndersa kur luajmë në Superligë na përndjekin arbitrat e “mbretit”. Na thonë se ky Federbeti qënka edhe më i keq se arbitrat, sepse
“Me ujin, me zjarrin dhe me qeverinë mos u merr”! Kjo është aksioma shqiptare e vjetër sa shoqëria jonë, dhe vazhdon të mbetet aktuale. Mund të jesh skuadër shumë e mirë, apo ndoshta jo aq e mirë, por “njolla në biografi” të bën të nxihesh. Flamurtari është një “nxënës” për të cilin “mësuesit” kanë opinion
Kanë frikë t’i vënë notën, sepse “mësuesit” nuk vlerësohen, por presidenti ynë është i vetmi në llojin e vet, madje nuk humbet asnjë rast, qoftë ndeshje zyrtare, qoftë ndeshje miqësore, duke befasuar më shumë se personazhet në fushë. Pas ndeshjes miqësore me Turqinë, kur trajneri Panuçi brofi në ekran duke përsëritur “ Ky është futbolli
Nuk mjafton që Flamurtari ka një ushtri kundër me “pula e me gjela” nga ato që maskohen me uniformën zyrtare, por kundër ekpit punon edhe ‘ora e shtrenjtë vlonjate”.Futbolli jonë është aq i çuditshem sa humbet ndeshjet derbi në fushë, dhe krijon derbin e polemikës midis individëve. Ky i Vlorës midis dy shefave, Gjika dhe
Mes njerëzish këtu tek ne thuhet shpesh se “Ahmed Zogu dhe Enver Hoxha ia kishin gjetur mendjen këtij populli”. E përkthyer më “shqip” do të thotë se këta të dy ishin udhëheqësit tradicionalë, pavarësisht ndryshimeve ideologjike, dhe se këta mund të qeverisnin sa të kishin jetë. Një gjë e ngjashme po ndodh me Federatën Shqiptare
Edhe pse Shqipëria ishte i vetmi vend që besoi kokën në duart e një trajneri pa provë, Kristian Panuçi, s’ka frikë të shfaqet unikal nëpermjet stilit me të cilin grumbullon kombëtaren shqiptare. Ngaqë jemi një familje, apo, siç predikon ai, të bashkuar grusht me ndihmën italiane, në listën e ndeshjes miqësore me Turqinë, takon futbollistë
Kjo ishte seç ç‘ishte. Nuk mund të ndalet aroma e pusetës. Disa ditë më parë, një nga zyrtarët e FSHF-së, pikërisht dikush që cilësohet me të ardhme nga vetë “mbreti” Duka, ka mrekulluar me xhonglimet me shifra gjatë një interviste. Djaloshi, që shpesh e kishim parë në ekran duke u folur në vesh trajnerëve të
“Rruga Daniel Fernandez”, “Rruga Armando Cungu”, Rruga Mark Juliano” ! Mos e dhëntë Zoti sikur në Bashkinë e Kamzës të ndryshonte stili i emërtimit të rrugëve, ku emrat e politikës dhe kryeqytetet e Botës të zëvëndësoheshin me emrat e trajnerëve të shkarkuar për meritë të ekipit të Kamzës. Thonë, madje edhe mund të besohet, se
Kush e ka fajin, pulat që kakarisin në kotec apo goja “çorape” e Sinan Idrizit, e cila kur hapet shumë, veshët janë pak, por në FSHF mbyllin edhe dyert e dritaret. Njëra apo tjetra, apo të dyja bashkë, Flamurtari është bërë gjahu i preferuar i arbitrave që duket sikur kanë nisur tenderin e gafave më
