Sapo kishte filluar festa e Igli Tares duke hapur shampanjën speciale si drejtori më i talentuar i një klubi të Serisë A, dhe në të dyja vëndet që lidhin zemrën e tij, në Itali dhe në Shqipëri kanë ndodhur ngjarje që kanë ndalur orkestrën. Në Itali , festa u shndërrua në një “dënim”, pasi Tare
Sa herë që vijnë ndeshjet e zemrës, mjeku popullor të mbush recetën : kujdes nga arbitri! Pse do të bënte përjashtim kjo ndeshja Partizani-Skënderbeu, sidomos kur kthen kokën pas. Të gjithë qahen për arbitrat në Superligë, nuk dinë të thonë një emër tek i cili mund të falin besimin, kurse Skënderbeu nuk i ka frikë
Ishte apo nuk ishte? E kaloi vijën fatale topi apo ishte një iluzion i diktuar edhe nga historia mëkatare ndaj Flamurtarit? Në një vend që besohet se futbolli është “industria” e fjalëve, as kamerat nuk të ndihmojnë që të flakësh dyshimin, siç ndodhi përsëri me Flamurtarin ndërsa ndeshej me Teutën. Nuk është më fjala për
Italiani Panuçi, sa ka vënë këmbën në Shqipëri, ka premtuar se do të jetë tipi i kundërt i De Biazit në stilin e lojës si fillim, duke i vënë flakën “autobuzit” para portës, pastaj, edhe në jetë private, do të mësokemi një italishte tjetër. Disi më të çiltër se ajo e Xhanit, e cila po
Edhe ti Brut më qëllon me thikë? “Perandori” ynë i futbollit është gati të marrë borxh frazën epike të Çezarit, për t’iu kundërvënë ish-mikut të tij, Igli Tare, fjalët e të cilit këto ditë, ishin si thika që goditen “pabesisht” zemrën e sëmurë të futbollit. Si dikur në lojë, biondi ka dribluar edhe si zyrtar,
Pep Guardiola tha dikur me sinqeritet dhe diplomaci se, “nëse nuk do të kishte qenë Mesi, unë do të kisha mbetur trajner në kategorinë e dytë”. Ramadan Ndreu nuk është Guardiola, por një trajner shqiptar, njeri tipik i futbollit të këtij vendi që ka manovruar shumë mirë mes detyrës në stol dhe asaj në zyrë,
Kur Shqipëria vihet përballë të huajve, ajo vendoset në rolin e një nxënëseje që i ka të gjitha mundësitë të jetë më e mirë, por që vazhdon me prapësitë e veta. Diplomatë e politikanë sidomos, e kanë në majë të gjuhës fjalën “reformat”. Kur vjen puna tek futbolli, fjala e parë në majë të gjuhës
Përpara 1990-ës, kishte një pjesë familjes që morën emrin “të deklasuarit” apo pasardhës të atyre që quheshin bejlerë, agallarë, tregtarë të pasur apo kolaboracionistë me pushtuesin e dikurshëm, të cilët nuk u trajtuan aspak me përkëdheli. Sot, në Superligën shqiptare ka të paktën dy klube që po e ndjejnë veten pikërisht në atë rol. Flamurtari
Dikur dëgjonim shpesh frazën popullore “kërcen prifti nga belaja”, kurse sot mund të thuhet se prifti po pushon, sepse është futbolli që po kërcen nga belaja. Kur luajmë jashtë na përgjon Federbeti, ndersa kur luajmë në Superligë na përndjekin arbitrat e “mbretit”. Na thonë se ky Federbeti qënka edhe më i keq se arbitrat, sepse
“Me ujin, me zjarrin dhe me qeverinë mos u merr”! Kjo është aksioma shqiptare e vjetër sa shoqëria jonë, dhe vazhdon të mbetet aktuale. Mund të jesh skuadër shumë e mirë, apo ndoshta jo aq e mirë, por “njolla në biografi” të bën të nxihesh. Flamurtari është një “nxënës” për të cilin “mësuesit” kanë opinion
