Edhe konkluzionet e udhëtimit të Kombëtares tonë deri në Kardif ishin aq të vakëta, saqë mund të të dalin nga mendja vetvetiu. Në 90 minutat ndaj Uellsit mund të evidentohet vetëm një goditje e portës nga Manaj, i cili po ta shihte pak më me dashamirësi Balajn, mund të bënte më mirë, si dhe një
Po mblidhet gjithnjë e më shumë “laku” në garën për titull në Premier Ligë. Liverpuli iu përgjigj fitores së djeshme të Mançester Sitit ndaj Totenhemit, duke marrë tri pikët në fushën e Kardifit. Në një përballje shumë të vështirë, siç edhe pritej ndaj një ekipi që rrezikon të bjerë nga kategoria, të kuqtë e trajnerit
Ishte maji i vitit 2004, dhe në stadiumin “Milenium” të Kardifit luheshin finalet e mëdha të futbollit anglez. Legjendari “Uembli” ishte shembur dhe po ndërtohej nga e para, ndaj edhe Mançester Junajtidi me Miluollin duhej ta luanin në Uells finalen e Kupës së Anglisë. Në radhët e “djajve të kuq” ishte një portugez 19-vjeçar emrin
Trofeu i Ligës së Kampionëve u dërgua në Kardif nga një uellsian i shquar. Ishte Jan Rash, ish-fitues i Kupës së Kampionëve me Liverpulin, që mori përsipër të ishte protagonist kryesor i ceremonisë tradicionale përpara finaleve, veçse respektoi një tjetër traditë. Si një britanik i vërtetë, Rash e transportoi “kupën me veshë” jo me aeroplan,
Nese do te flisnim per nje normalitet pa kondicionim, do te thoja se pas cdo veprimi, vjen nje kunderveprim. Pas cdo reagimi, qendron llogjika ose e kunderta. Pas cdo kuinte jane ata, aktoret. Pas cdo rezultati ne fushe, normalisht qendrojne, sakrifica, pasioni, puna ne grup, fryma e ekipit, trajnere, staf etj.etj. Eshte folur dhe perfolur
