Të gjithë kërkojnë të ulin moshën për të jetuar sa më gjatë, ndersa kur flitet për Panajot Panon, mjeshtrin e e madh të sprintit dhe dirblimit me top, ka nga ata që kanë thënë të pamundurën “ sikur të isha më i madh, të kisha lindur në kohën e Jotit”. Në kohën e “mbretërimit” të Panos dhe Ali Memës, ku futbolli dhe pasioni krijonin besimin ose fenë e vërtetë për njerëzit e stadiumit. Aq i fortë ishte pushteti i futbollistit, sa dukej sikur froni ishte mbi bar, madje edhe arbitrat kishin frikë t’i afroheshin me kartonat në dorë. Sipas legjendës që tregohet, paska qënë njëri, pikërisht Ramiz Pregja, i cili guxonte më shumë se të tjerët , duke i treguar shpeshherë xhepin e kartonit.. Panajot Panos. U kthyem pas në vite, në kohën e Panos me top dhe Ramizit me bilbil, ( qofshin të paharruar) vetëm e vetëm për të bërë krahasimin e pamoralshëm me kohën e sotme. Për shkak të historisë që kanë krijuar , Partizani dhe Tirana, mund të pagëzohen “mbreterit”, kurse brezi i tanishëm i arbitrave, për shkak të sjelljes kolektive në fushë, nuk do të ishte ekzagjerim po t’i quanim “vrasësit e mbretit”. Sidomos këtë javë, kur dy klubet e lavdisë, u nëpërkëmbën nga arbitra pa nam e nishan, nga ata që duke ditur se çfarë duan pronaret në FSHF, nuk kanë frikë t’u anullojnë edhe gola mu në mes të ditës me diell.
Tirana, edhe pse e ka trupin plot me plagë, arbitrat e kanë aq shumë merak, sa duket sikur uniforma me vija është dizenjuar nga “kamzhiku” i bilbilit që fryn keq vitet e fundit.. Edhe me Korabin, në ndeshjen e fundit, si me magji të zezë, i kanë çuar dëm një gol të kulluar, por bardheblutë kanë frikë të qajnë me zë të lartë. Kur Zoti Halili deklaron se “Tiranën duan të rrënojnë”, mos kujtoni se e ka fjalën vetëm për armikun e brendshëm, atë që predikon se” Tirana që do të vijë do të jetë lule në krahasim me atë të Rid Halilit”, por shigjeta me helm ngjitet edhe sipër, tek ata që i kanë vënë prangat lojës, dhe vidhat e tyre i shtrëngojnë dhe i lirojnë me anë të arbitrave. Siç ndodh edhe me Partizanin, që i shfaqet një anësor në Laç me një flamur që mund të konsiderohej pa frikë si “armëmbajtje pa leje”. Jo vetëm i anullon golin , por flamuri i tij tundej e shkundej si me buton, pa lidhje me fushën, plot lidhje me ..qëndrën e komandimit. Fundi ishte i bukur për nga hipokrizia, ngaqe Partizani nuk qahej për arbitrin që e goditi “bythëve” me flamur, sepse u lumturua nga 3 pikët.
Më shumë se një dekadë më parë, t’i nxirrje karton të pamerituar Panos apo Ali Memës,pale t’u anulloje gol, nuk gjeje dot burrë në këtë tokë. Tani, në kohën e harbimit demokratik, arbitrat grinden me njëri tjetrin, pa patur pikë droje, për t’i bërë zap Tiranën dhe Partizanin, duke u treguar sheshit se golin e shënojnë arbitrat, pastaj vijnë futbollistët.
Sfidanti.al
