Që stadiumi “Air Albania” do të merrte çmim ndërkombëtar, ky ishte si një bast që e ke të vdekur fundin e  ndeshjes, por që do ta fitonte tek “thembra e Akilit”, tamam tek arkitektura e tij ,  për këtë askush nuk mund të vërë dorën në zjarr.. Duket si   një rofeshatë në një  lojë arkitekturore , kur pika më e diskutueshme e një  impianti , shndërrohet në një triumf  brënda një  ..diplome !  I lindur  në kohë virusi   apo vazhdim i një përralle që s’mbaron dot , ky çmim  paska  ardhur me “këmbët e veta”.  Asnjë kokërr leku nuk kemi dhënë këtë radhë për çmimin.  Dhe,  bashkë me të,  s’mund te mungonte  pyetja klasike : si ka mundësi që sytë tanë, nuk shohin si sytë e botës? Çfarë miopie kolektive, kur na duket si  një impiant  në versionin “kuti peshku”, që nuk merr frymë nga shtrëngesa ku është futur,…

Ka nga ata  që jetojnë  për bukuri me  sindromen  e çmimeve të trukura , dhe thonë, madje betohen,  se  ky  nuk do të jetë  çmimi i fundit . Po , pse u pataks kjo juria  e fundit  me projektin e stadiumit tone ? Ndofta  nuk është më i bukuri në Ballkan, këtë mund ta thonë vetëm të huajt, por nuk ka diskutim që është ndër më të gjatët .Madje gojët e këqija thonë se gjatwsia e stadiumit wshtw shenjw servilizmi ndaj shefave tw politikws.   Por, a mjafton kjo veçori për të merituar një vend nderi në podin fitues të arkitekturës së stadiumeve. Ka edhe diçka tjetër, që tentohet të mbahet sekret,  një shifër që zbulon se stadiumi “Qemal Stafa” mbetet ende “gjallë” , edhe pse është poshtë atij tjetrit i me ermin “Air Albania”. Tribuna kryesore  nuk mban  dot më shumë njerëz se stadiumi i vjetër, per shkak  të një “mrekullie” ndërtimore që quhet faqe kallkan. Një shpikje,  e cila në gjuhën e futbollit mund të  pagëzohej  si “një huq prej betoni”..

Sfidanti.al