E kishim paralajmëruar me titullin “kambanë” para ndeshjes : Shqipëria do të flakë maskën në ndeshjen me Kazakistanin!  Dhe ndodhi: në një kohë që të gjithë janë të detyruar të mbajnë maskën prej virusit, Kombëtarja ishte e detyruar të flakte maskën e “virusit” kuqezi,  që kishte mbështjellë lojën e saj dhe të dëshmonte se këtë herë ..nuk do të bënte poza me gjasme! Kemi fituar me 3 gola me Kazakistanin dhe kemi pësuar një gol sa për tre . Larg, shumë larg,  mu përtej vijës së mesit të fushës. Ishte si një “bekim” për të kuptuar se goli vjen edhe nga hapësira e përtejme  kur ke mbyllur sytë!  Një gol që na shpoi kujtesën për  të gjurmuar  “mallkimin” e kapitenëve …

Lorik Cana, tamam  në ditët e arta,  kur i shndërroi duart në “oktapod” për të shpikur  një penallti, Hysaj në ndeshjen me Lituaninë,  kur bëri badigardin e topit  që po shkonte drejt rrejtës dhe kjo e fundit me Kazakistanin, edhe perla mund të quhet,  ku mund te thuhej gjithshka, por jo fjalët e Shkëlqim Muçës në koment se merita qëndron vetëm tek kazaku Abitken  qe goditi , sepse portieri ynë ishte vendosur mirë. ..s’kishte faj!

Shënuan 3 gola, por triumfi më i madh ishte sjellja e Kombëtares në fushë,  një qëndrim që provokon pyetjen: pse këtë herë u deshte  fituar patjetër ndeshja ? Pale sa e bukur bëhet përralla kur thonë  se çunat kuqezi këtë herë luajtën edhe për Edi Rejën ,  profesorin që predikoi se kjo “mrekulli” e fundit erdhi nga rinovimet! I pari që e përgënjeshtroi këtë farsë ishte Cikalleshi që pas ndeshjes e kaloi “orbitën” kur tha: “ Nuk kam qënë i dëmtuar, por nuk më grumbullonte trajneri!” I dyti  përgënjeshtrues ishte Abrashi , që la zemrën në fushë jo  për profesorin që gjoja rrezikohej, por për të treguar se kur ai është në fushë..sakrifica është sublime!

Sfidanti.al