Sylvio Mendes Campos Junior (Sao Paulo, 12 Prill 1974), për të gjithë Sylvinhon, i veshur me flamurin shqiptar për të festuar kualifikimin në Kampionatin Evropian të Gjermanisë. Do të jetë i dyti për një vend që për dekada ishte Hirushja e futbollit europian. Ish-lojtari i Barcelonës dhe Celtas, Sylvinho do të jetë trajner i rivalit të tretë të Spanjës në Gjermani, më 24 qershor në Düsseldorf. Ai e shikon Euro 2024 me entuziazëm, me shpresën e dikujt që e di se të jesh atje tashmë është një bëmë. Por konformizmi nuk hyn në fjalën e tij, aq sa pjesëmarrja e Shqipërisë në një Botëror shfaqet në udhërrëfyesin e tij si një detyrë për t’u realizuar.

Si përfundon Sylvinho në Shqipëri?

“Ndodhi gjatë një darkë në Milano. Shpejt pashë që oferta e punës ishte e mirë, në gjithçka. Më pas udhëtova drejt Tiranës dhe më pëlqeu shumë. Pastaj filluam të punonim si të çmendur. Deri vonë nuk isha në gjendje të zbuloja atë që më thoshin të gjithë: bukurinë e jugut të vendit”.

Nëse do i thonin djalit nga Sao Paulo se do të përfundonte në Shqipëri…

“Këto janë gjëra që nuk mund t’i imagjinoni. Asgjë nuk dihet për jetën e dikujt që është në futboll. Ju nënshkruani për pesë vite dhe largoheni në të parin. Ju jeni në një vend për shumë vite duke nënshkruar vit pas viti… Është çmenduri. Por edhe kënaqesh”.

Çfarë dinit për futbollin shqiptar kur thatë po?

“Jo shumë, por shpejt e kuptova se projekti ishte i mirë. Mbërrita në Tiranë dhe gjeta ambiente të reja, me gjithçka gati për të punuar. Struktura ishte e mirë, shumë lojtarë në Serinë A, në ligat evropiane të nivelit të lartë… Nuk kishte asgjë për të thënë jo”.

Dhe gjuha?

“Shqipja është shumë e vështirë! Por nuk kemi nevojë për një përkthyes. Italisht, anglisht, spanjisht, portugalisht… Komunikimi me lojtarët është i lehtë. Me të gjithë. Në përgjithësi, në italisht ose anglisht, me të gjithë”.

Si është dita juaj?

“Jam me Dorivën që ka luajtur edhe te Celta dhe Zabaletën. Pablo është më shumë mes Barcelonës dhe Tiranës. Ne punojmë si të çmendur. Shkojmë në Federatë dhe më pas në hotel për të parë ndeshjet. Sigurisht, ushqimi këtu është shumë i mirë. Ne kemi qenë të tillë për 10 muaj, por të lumtur. Nëse ju pëlqen futbolli, kjo është jeta”.

Fituat në një grup me Poloninë dhe Çekinë…

“Të jesh në Euro tashmë është shumë mirë, por ne shikojmë më tej. Ne duam që kjo të jetë e zakonshme dhe, pse jo, të shkojmë në një Kupë Bote për herë të parë. Ka lojtarë të mirë, strukturë të mirë, një vend të dashuruar pas futbollit”.

Shqipëria është vendi i Skënderbeut, i luftëtarëve. E dalloni te lojtarët tuaj?

“Epo po. Pak nga pak po kuptojmë kontekstin kulturor dhe historik dhe shohim që kanë diçka brenda që duhet nxjerrë jashtë. Jemi dakord me lojtarët për të kuptuar futbollin shumë më tepër sesa teknikën, taktikën. Ai shpirti i tyre ishte shumë i mirë për ne”.

A është e dukshme që njerëzit mendojnë se Shqipëria nuk është më Hirushe, se mund të luftojë me këdo?

“Nuk e di nëse arrijmë deri aty sa të themi se konkurrojmë me dikë. Jemi në gjysmë të rrugës. Kemi arritur të jemi një ekip i organizuar, me sens kolektiv. E dimë që distanca nga më të mirët është e madhe, por kënaqësinë e shohim në fytyrat e njerëzve”.

Pas shortit, Dalic ishte i trishtuar, Spalletti shumë serioz, De la Fuente i kujdesshëm dhe Sylvinho me buzëqeshje të madhe.

“Secili prej tyre është një botë. Për ne, të qenit në Euro është tashmë një ëndërr. Por ne duam gjithnjë e më shumë. Ne do të punojmë si të çmendur këta gjashtë muaj. Ne duam më shumë, lojtarët duan më shumë. Ne do të testojmë veten, për të ditur se kush jemi dhe ku jemi përballë tre skuadrave shumë të fuqishme. Është një grup i vështirë, është e qartë, por ne mund të arrijmë atje”.

Fillon me Italinë.

“Lidhjet e mia me Italinë dhe Spanjën janë shumë të forta. Lejen e trajnerit e mora në Itali. Do të jetë shumë mirë për mua të luaj kundër tyre”.

Çfarë ideje keni për Spanjën?

“Puna që po bën De la Fuente është shumë e mirë. Ai është një trajner i mire, të cilin e njihnim tashmë nga ekipet e të rinjve. Ai po rritet dhe këtë e bën duke fituar. Dhe më pas stili i skuadrës, që e njohim të gjithë. Spanja është posedim i topit, lojtarë teknikë dhe shumë të mirë që të bëjnë të trullosesh”.

Ka nga ata që thonë se kjo Spanjë është më e përmirësuar me atë të ciklit 2008-2012 sepse është më vertikale. A e shihni kështu?

“Kjo është bukuria e futbollit. Brenda të njëjtit stil mund të ndryshohet. Është avantazhi i skuadrave si Spanja, të cilat tani kanë më shumë tranzicione direkte. Me kaq shumë lojtarë të mirë mund të ndryshosh. Mund të zgjedhin, por gjithmonë me cilësinë e tyre. Kemi një grup në të cilin të gjithë janë kandidatë për të qenë në finale”.

Cilin lojtar spanjoll do të merrnit në Shqipëri?

“Vetëm një! (qesh) Ka shumë. Por kushdo do të zgjidhte: Rodri. Është një referencë për Spanjën dhe City-n. Ai është një futbollist i madh”.

Sa rëndësi ka që një lojtar shqiptar shkon në Itali, Spanjë, Gjermani…?

“Shumë, është shumë e rëndësishme. Kjo na motivoi shumë. Lojtari rritet dhe bën kapërcimin drejt kampionateve të rëndësishme. Kjo të jep shumë. Unë di gjithçka që të jep njohja e kulturave të tjera, mënyrat e tjera për të parë futbollin dhe jetën. Ju bëheni një lojtar më i kompletuar”.

Cila është puna e rekrutimit të lojtarëve me gjak shqiptar, por të lindur jashtë Shqipërisë apo që janë larguar fëmijë?

“Kjo është më shumë e Federatës. Por ideja nuk është riatdhesimi, por trajnimi. Rrituni, shkoni në Kampionatin Evropian, përpiquni të shkoni në një Botëror. Le të zgjedhin ata lojtarë që mund të zgjedhin Shqipërinë, jo që ne të shkojmë t’i kërkojmë, t’i riatdhesojmë”.

Për infrastrukturën…

“Po, stadiumi i ri është i mrekullueshëm. Kompleksi sportiv është i shkëlqyer. Ndodhet në qendër të Tiranës. Kur e pashë se ku ishte, më shqetësoi pak për shkak të rrëmujës që mund të shkaktonte. Por asnjë nga këto. Është fantastike. Askush nuk na shqetëson. Është një paketë që i shërben mirë lojtarit për të ardhmen”.

Keni folur disa herë për Botërorin. Dëshiron të jesh trajneri i parë që drejton Shqipërinë në Kupën e Botës?

“Në futboll më kanë mësuar se gjithçka ecën shumë shpejt. Unë dua të punoj, t’i bëj gjërat mirë. Sa gjatë? Nuk e di. Ideja është të mësohemi të luajmë në kampionate, të konkurrojmë, me njerëzit që thonë: ‘Uh, Shqipëria! Do të jetë e vështirë’. Kjo është rruga. Ajo që shkon në masë këtu dhe nuk negociohet është shpirti i ekipit, të qenit i bashkuar. Kështu kemi arritur në Euro. E ardhmja do të shihet”.

sfidanti.al