Edhe pse humbjet kanë qënë ushqimi me të cilin jemi rritur në futboll, sepse na duket sikur kemi lindur për të fituar.  Kjo e fundit në Palermo,  nëse do ta krahasonim me atë që përjetuam me Spanjën, ku mesi i fushës na shfaqej si planet tjetër, apo me Izraelin, ku u vramë vetë para se të na vriste kundërshtari, mund të konsiderohet si një humbje ndeshje dhe jo nderi. Një ndeshje ku edhe vetë De Biazi  nuk do të donte që pikërisht Roshi dhe Cikalleshi, dy futbollistët që arratisen me talent nga skema e  tij hermetike, ishin kërcënimi më pikant për rehatinë e Bufonit në këtë 90 minutësh. Ajo që ka ndodhur në Palermo kundër Italisë së Venturës, ku në pjesën e parë u zbukuruam për të vdekur në dytën, ishte prova më e vërtetë e lojës sonë të limituar, e cila mund të ishte ndëshkuar më shumë nëse Italia do të ishte më keqdashëse, më cinike, më afër vetes. Dikush mund të thotë se edhe kjo është meritë e De Biazit, trajnerit që  duhet të kishte dhënë një shfaqje tjetër për të bindur italianët se deri ku kishte shkuar “revulucioni” kuqezi me shqiptarët. Apo kur kujton atë deklaratën pa kurrfarë elegance te trajnerit tek gazeta “Dello Sport”, mu para ndeshjes: “ E ardhmja ime? Nuk di a mund të shpik ndonjë gjë tjetër për Shqipërinë..”

Zoti do të ketë mbyllur veshët kur trajneri ynë ka thënë këto fjalë. Për për hir të së vërtetës, nuk duhet të ishin thënë. As nuk vihet në dyshim se Shqipëria është vendi ideal për të shpikur lumturi iluzive dhe cili  trajner tjetër e ka shijuar më zellshëm se Xhani ynë. Një trajner që luan mrekullisht lojën e tij  sikur borxhi që kemi krijuar me të është aq i madh, sa nuk mund të shlyhet me gjithë çmimet dhe dekoratat që kemi dorezuar. Siç duken bathët, me 3 humbje me radhë dhe me frikën e humbjes së katërt ne “tokën e shenjtë”    me Izraelin, më tepër do të shtohet borxhi ynë me trajnerin. Sepse humbjet janë tonat, kurse fitoret të tijat. Një Italian që mrekullisht u bë “dashnori i publikut”, ka edhe privilegjin ndryshe nga trajnerët e tjerë, të tradhëtohet pak  e nga pak nga eprorët. Sa të bindet edhe populli që kësaj martese i ka ardhur fundi..

Gëzim Sinemati

(Botuar në gazetën Panorama Sport)