Kemi apo nuk kemi fat? Kjo është dilema e hershme sa herë që ndodhemi brenda në vazo dhe presim me padurim të njohim  “botën” që do të kemi kundër në Kupën e Botës! Këtë  herë ishim të pafat! E thonë të gjithë. Vetëm  Igli Tare mendon se kemi shanse për të kapur vendin e dytë. Ndofta i fut në presion tanët,  që u veshën me të zeza sapo panë shortin. Sa mirë do të ishte sikur të ishim në një grup tjetër, pa Anglinë, pa Poloninë, pa Hungarinë, por të kishim një racë ekipesh si Andorra dhe San Marino.  Dhe nëse do ta ndanim fatin në të mirë dhe të keq, u tregua i keq që na dha 3 ekipet e para dhe ..i mirë që na dha Andorrën dhe San Marinon.

Dhe kur duam t’i mundim kundërshtarët në fushën e  kujtimeve  që na lidhin me ta, kuptohet  në kohë të ndryshme, “fati “ është  me ne ngaqë e komandojmë vetë!  I biem aq shkurt  gjërave,  sa me Anglinë na kujtohet vetëm  një gol i  rrallë Demollarit , që nuk hyri dot në historinë e ndeshjes  për miopi të arbitrave! Kujtohen dy perlat e mefushorit Bedri Omuri me Poloninë,    po ashtu dhe një fitore e Shpresës sonë  me Hungarinë, si për t’i frikësuar kundershtaret.  Kur vjen puna tek Andorra dhe San Marino duket sikur i kemi në xhep, saqë nuk ia vlen të rikujtosh të kaluarën!

Por nëse  të gjithë duan të harrojnë me dashje ,  vetëm njëri nuk harron dot Andorrën! Madje  janë dy vetë që u rëndon pesha e një humbje unikale: presidenti Duka që inaguroi karrierën si president  me një humbje në një tokë ku  nuk njihej fitorja , sa  u shënjua si datë feste në Andora dhe tjetri, trajneri Demollari, që më parë se të  zbulojë  pengun e golit në Angli,( kur ishte futbollist)  ka një thes me  arsye ta kujtojë atë ndeshje hileqare  sepse  ishte trajner i Kombetares, një ndeshje  ku tradhëtia u ngjit sipër në  altar dhe kurbani i bë vetëm ai..

Sfidanti.al