Sa e varfër ishte Tirana në lojë ndaj Teutës, aq sa mund të vije  bast, pa t’u tundur qerpiku, nëse ky ekip ka lidhje gjaku  apo s’ka lidhje fare  me atë  ekip që një sezon më parë doli kampion.  Në fakt, kemi dëgjuar për “mallkimin e kampionit”, kur vjen sezoni  më pas, por kurrë nuk i kemi besuar  çunat e  Sistemit!   Prandaj edhe thuhet  se  kampionët  e llojit shqiptar  nuk mund të shijohen shumë gjatë, s’ka   shans për  vite dominim si në kohën e Skënderbeut, por  shijoni  vetëm  ”sezonin e mjaltit”.

Një vit më parë, kur Tirana mbushi 100 vite dhe ditlindja  u shërbye në tregun  e mbilodhur si  arsye e kapitale për t’u shpallur  kampione, gati të gjithë edhe pse dinin fundin e lumtur..u gezuan sikur nuk e dinin.  Edhe me sy mbyllur po të ecje… të gjitha rrugët të çonin në  altar. Një vit më pas, Tirana 101 vjeçare, as nuk mban mend më rrugën që të çon në  lojën e saj ( në shtëpinë e saj)   dhe jo më të gjej rrugën për të mbrojtur titullin.

Kjo ndeshja e fundit me Teutën ishte si damkë shenjuese për të vërtetuar teorinë nën rrogoz,   pse kampionët  trullosen dhe  nuk gjejnë mëdot  veten  e ditëve të bukura, pse nuk gjejnë më  as arsyen për të mbetur në betejën e rivalëve.  Kjo mund të shpjegohet edhe me zakonin e hershëm shqiptar se kur  nuk të takon më radha për të qënë fitues i madh, atëherë  merr një rol të dorës së dytë,  ku terapia është ngushelluese  .. humbjet  të duken mëse të  nevojshme  në emër të së ardhmes!

Sfidanti.al