Real Madrid bëri ndryshime të thella në skuadrën e tij verën e kaluar. U shfaqën pjesë kyçe nga vitet e fundit, si Benzema, golashënuesi i dytë më i mirë në historinë e klubit, ose Asensio. Lojtarët që mezi numëronin dhe që, pavarësisht kësaj, morën një pjesë të rëndësishme të “byrekut” të rrogës së bardhë, si Mariano, i dhanë fund edhe kontratat. Dhe u arrit një marrëveshje me disa për t’u larguar, si Hazard, i cili fitonte 30 milionë euro bruto në këmbim të një rikthimi sportiv që nuk ekzistonte më. Në këmbim, Madrid nënshkroi me Bellingham për 103 milionë euro për të udhëhequr sulmin e madrilenëve të rinj, diçka që padyshim po ndodh: 15 gola në 16 ndeshje deri tani. Kepa gjithashtu mbërriti direkt në njëmbëdhjetëshen startuese në vend të Courtois-it të dëmtuar afatgjatë. Dhe pjesa tjetër e nënshkrimeve të Madridit synonin forcimin e një pjese të ekipit që ishte dobësuar veçanërisht në sezonet e fundit, stolin. Ancelotti i arriti të gjitha sukseset e tij që nga kthimi në Madrid në vitin 2021, i kushtëzuar nga mungesa e besimit në një pjesë të rëndësishme të skuadrës. Kjo ka ndryshuar, tani Madridi ka një stol. Tre nënshkrime nga vera e kaluar i dhanë një fytyrë dhe të dhëna këtij realiteti: Joselu, Fran García dhe Brahim (i cili u kthye nga huazimi tre-vjeçar). Ndërmjet tyre në këtë pikë kanë luajtur gjithsej 1868 minuta, duke shënuar tetë gola dhe duke dhënë gjashtë asistime, pra me një pjesëmarrje totale prej 14 golash.
Një shifër që bie qartë në kontrast me ato të grumbulluara vitin e kaluar nga katër futbollistë që zinin stolin e Real Madridit në mënyrë të përsëritur: Mariano, Vallejo, Odriozola dhe Hazard. Mes të katërve, në këtë pikë (pas 14 ndeshjesh në Ligë dhe pesë në Champions League) kishin grumbulluar 254 minuta, një gol dhe një asistim. Dhe kjo nuk është e gjitha: në sezonin 2021-22, sezonin e parë të Ancelottit në kohën e tij të dytë te Real Madrid, italiani duhej të merrte drejtimin e një skuadre në të cilën praktikisht një e treta e stafit kishte pjesëmarrje minimale ose inekzistente. Aty ishin Vallejo, Marcelo, Isco, Bale, Hazard, Mariano dhe Jovic, megjithëse mezi dalloheshin në statistika: mes të shtatëve, në këtë pikë, kishin luajtur 1072 minuta, kishin shënuar dy gola dhe kishin pranuar tre. Me këtë panoramë, dyfishi i League-Champions i atij sezoni merr ngjyrime të mrekullueshme.
Lëndimet e shumta të pësuar nga skuadra e Real Madrid për momentin favorizojnë paraqitjen e përsëritur të Joselu, Brahim dhe Fran García. Sulmuesi është ai që ka luajtur më shumë, me 898 minuta, dhe ka qenë edhe më me ndikim në tabelë, me gjashtë gola (një në ndeshjen e fundit kundër Napolit) dhe dy asistime.
Sulmuesi e ka nxjerrë Madridin nga telashet në më shumë se një rast dhe kundër Napolit, megjithëse synimi i tij nuk ishte perfekt, ai tregoi se në minutat që i jepet mund të përfundojë çdo gjë që i ndodh pranë. Më në fund, falë një asistimi bujar nga Bellingham, ai mundi të shënonte dhe të hiqte peshën që mbante që nga Cádiz. Fran García filloi të luajë shumë për shkak të një dëmtimi të konsiderueshëm të Mendy, por me rikthimin e francezit ai ka humbur shumë rëndësi. Në total, ai ka grumbulluar 642 minuta dhe ka lënë gjurmë me tre asistime, duke përfshirë dy kundër Real Sociedad në Bernabéu. Dhe së fundi Brahim Diaz, ai që ka përfituar më pak për momentin (328′), por që zakonisht lë gjurmë (dy gola dhe një asistim, ky i fundit ndaj Napolit për të barazuar në 1-1 italianët). Humbja e Vinicius në sulm do të na lejojë ta shohim atë shumë më tepër deri në shkurt, është koha e tij të pretendojë rëndësinë e tij kundër Ancelottit, i cili nuk dukej se doli nga rruga e tij për të kur filloi sezoni.
sfidanti.al
