Rekordi absolut i mbijetesës me Claudio Lotito, Igli Tare hapet si kurrë më parë. Tetëmbëdhjetë vjet me  pronarin, president, senator, virology, jurist, ekspert në gjithçka, nuk është shaka, përbën një rekord që është e vështirë të mposhtet. “Tre sezone si lojtar dhe pjesa tjetër si menaxher”, saktëson ai. “Më vjen keq që nuk kam pasur, kur kam luajtur, kreun e menaxherit, atë që të bën të kuptosh shumë më tepër dhe mbi të gjitha të tregon gjërat që ke humbur… Lotito është një mendje e madhe, ai ka vendosmëri dhe vullnet të çmendur. Janë forca e tij, por edhe e meta më e madhe. I jam mirënjohës atij për të gjitha gjërat që kam mësuar. Kjo histori e gjatë është krenaria ime. I dhashë gjithçka Lacios, madje rrezikova jetën për ta”.

E ke seriozisht?

“Kam pasur probleme të mëdha shëndetësore vite më parë. Mjekët më sugjeruan të largohesha, të mendoja për veten time dhe të shpëtoja lëkurën time. Asgjë, nuk jam ndalë kurrë, nuk kam dashur kurrë të shkëputem. Për fat të mirë gjithçka u zgjidh në mënyrën më të mirë, klubi ishte afër meje”.

Duke e lënë në fillim të qershorit, a ishte zgjedhja juaj?

“Çfarë rëndësie ka? Është thënë se më larguan, gënjeshtra. Unë e mora vendimin dhe ai e ndau. Një vit më parë, në fillim të sezonit, i thashë se do ta mbyllja në qershor, se sezoni që sapo kishte nisur do të ishte i fundit. Unë kërkova vetëm të dilja me nder, me dinjitet. Kështu ishte. Sa një martese që konsumohet natyrshëm”.

U fol edhe për zënka me Sarrin.

“Asgjë nuk mund të jetë më larg nga e vërteta. Sarri nuk ka qenë kurrë problem, por zgjidhje. Karakteri i tij nuk ishte asgjë e re. E kisha informuar veten përpara se ta punësoja, dija shumë dhe doja që ai të ishte trajner i Lacios. Para ndeshjes së parafundit të kampionatit të kaluar, në Empoli, ai donte të fliste me mua. Ne ishim bashkë për tre, katër orë. Ai përdori fjalë të ëmbla, të përzemërta, shpresoj se më njohu shumë merita”.

Ditë më parë ai tha se donte të largohej nga Lazio. A mendoni se është e mundur?

“Duke e njohur atë, unë them jo”.

Duke përjashtuar menaxhimin e shkurtër të Ballardinit… (Më ndërpret)

“Një nga momentet më të vështira, në atë periudhë ishim dy kundër të gjithëve, unë dhe presidenti. Dhe më duhet të them se ai dha më të mirën”.

Fjala ndershmëri shfaqet shpesh në përgjigjet tuaja.

“Të njohësh një njeri të ndershëm është një përvojë emocionuese”

Pioli.

“Njeri i madh dhe trajner i madh. Kam pasur rastin të vlerësoj karakterin e tij, aftësitë e tij teknike, ndershmërinë e tij, në të vërtetë cilësinë e tij njerëzore. Stefano është i sinqertë. Më pikëlloi shkarkimi në vitin e dytë, ai vetë e pranoi se ishte dhimbja më e madhe profesionale, i pëlqente ambienti dhe projekti, një projekt i madh. Ai vuajti më pak kur u detyrua të largohej nga Fiorentina dhe Interi”.

A mund t’i sjellë dobi atij mbështetja e mundshme e Ibrahimovic?

“Stefano duhet të përballet me sinqeritet, pa mendime të dyta”.

Inzaghi.

“Vellai im. Tetëmbëdhjetë, ose ndoshta njëzet vjet së bashku. Unë mendoj se gratë tona na njohin më pak. Një marrëdhënie e thellë, e jona. Simonen e gjeta në vitin 2009 në kamp, ​​ai drejtonte ekipin e të rinjve, mendova se do të kishte një karrierë të shkëlqyer dhe kështu ishte. Një i paracaktuar”.

Pesë zgjedhjet tuajat.

“Ne vendosëm së bashku, Lotito dhe unë. Natyrisht që raportet e para ishin të miat”.

Ju sollët shumë lojtarë, cilët përmbushën pritshmëritë?

“Felipe Anderson, Milinkovic-Savic, Luis Alberto, Lucas Leiva, Klose, Lulic. Por edhe Brocchi, blerja ime e parë. Unë jam shumë i lidhur me Cristian, me dashuri autentike, një njeri i ndershëm dhe i respektuar”.

Muriqi, Vavro…

“Kompleksiteti i futjes së një të huaji në një dimension të ri ekipor është nënvlerësuar, disa luftojnë më shumë se të tjerët. Shpesh është çështje detajesh. Por dua t’ju them një gjë: Vavro dhe Muriqi kanë pësuar goditjen e Sarrit, por para se të largohen kanë dashur t’i thonë lamtumirë dhe ta përqafojnë. Mbaj mend që Maurizio më tha: “Isha te Napoli, u dhashë jetën disave, askush nuk më ka respektuar ndonjëherë si këta dy djem”.

Harrove Caicedo.

“Jam kokëfortë, kur besoj te një lojtar nuk heq dorë as edhe një centimetër. Inzaghi më quajti të çmendur kur e pa, por ai na ndihmoi aq shumë”.

Humbët goditjen Giroud.

“Ai ishte i yni, vetëm se në minutën e fundit Chelsea e pengoi dhe nuk e la të ikte. I provova të gjitha. Kjo ishte arsyeja e vetme. Djalë i mrekullueshëm, Olivier. Atë vit patëm një sulm të mrekullueshëm me Immobile, Correa dhe Caicedo”.

sfidanti.al