Fëmijët mbajnë radhë në fund të Vitit për të takuar Plakun e Vitit të Ri me ëndrrrën për të marrë dhuratë lodrën e preferuar,  kurse burrat e futbollit, presidentët e topit ndër shtete, kudo në Botë, mbajnë radhë për të takuar Zotin e madh ngaqë “lodra e tyre”  nuk është në thesin e  Babagjyshit. Janë lodra që gëzojnë pak vetë, aq  bukur të kurdisura, sa kur shumica e harbuar gjurmon topin,  loja e shefave sillet për bukuri pas ligësisë së parasë. Një lojë babëzie e makutërie,  e mbushur me mëkate deri aty, sa as nuk ndihen peshën e turpit mbi tokë, por guxon të  ngjitet  edhe në qiell, për të bekuar pushtetin.  Dhe cilët ishin në radhë? Presidenti i futbollit brazilian, presidenti i futbollit anglez dhe i fundit… presidenti i futbollit shqiptar.

Zoti pyet presidentin  brazilian : Përse je munduar deri këtu?

Braziliani ulet në gjunjë dhe  lutet: O Zot, dikur kemi qënë vendi më i lumtur në futboll, Samba ishte kërcim jete edhe me top, por prej vitesh lavdia ka ikur dhe nuk po kthehet më…

Zoti e dëgjon dhe ia pret shkurt: “ Do prisni akoma disa vite, deri atëherë kur puna të jetë më e madhe se qejfi”. Braziliani ul kokën, qau dhe ikën.

I dyti shfaqet anglezi.  Ulet gjunjë dhe fillon: “ Në Angli futbolli është si një vullkan, stadiumet gati po marrin zjarr nga  llava popullore,  në fushë loja ndizet më  bukur se kudo, por, prapëseprapë, kemi vite që nuk fitojmë trofe.

Zoti e dëgjon, qesh pak, dhe i thotë këto fjalë: “ Ti nuk duhet të kishe ardhur sepse  halli yt është i bukur.  Trofeu më i madh në këtë lojë është argëtimi  i tifozëve në stadium dhe i futbollistëve në fushë. Do prisni dhe pak..” Anglezi uli kokën,  pikat e lotit nuk i mbajti dot, para se të mbyllte derën.

Kur hyn i treti, Zoti e pyet: Po ti kush je?  Shqiptari Armand Duka ia pret shkurt: “: Unë jam Zoti i futbolli shqiptar. Stadiumet i kam boshatisur, sepse ata nuk më meritojnë.  Tifozët i kam bërë që ndeshjet t’i shohin më shumë nga shtëpia sesa nga shkallët e stadiumit. Golat historikë i bëj vetë, por  gëzohen futbollistët në fushë, siç ndodhi kur shkuam në Europianin e fundit.  Erdha tek ju sepse populli  dhe politikanët e vendit tim  janë mosmirënjohës,  duan të më largojnë para vitit 2026-të?

Zoti u ul në gjunjë , qau me dënesë dhe iu lut presidentit shqiptar: “ Dëgjova se kishe thënë kohët e fundit se vetëm Zoti më largon nga froni.  Edhe unë jam i pafuqishëm të të ndihmojë ngaqë futbolli që bën ti  nuk ka Zot, prandaj janë larguar edhe besimtarët nga stadiumet”. Pasi  tha këto fjalë, tërhoqi derën dhe iku….

Gezim Sinemati

Botuar ne gazeten Panorama Sport