Kur flitet për listat e futbollistëve më të mirë në histori, shpesh kur dikush përmend emrin “Ronaldo”, e saktëson me “Fenomeni” ose “ai i vërteti”, për ta dalluar nga Cristiano Ronaldo, i cili këmbëngul se është lojtari më i mirë i të gjitha kohërave, pa asnjë diskutim. Ronaldo Luis Nazário de Lima, në kulmin e tij, ishte një përzierje e pastër e teknikës dhe shpejtësisë maksimale, derisa dëmtimet e rënda e penguan, duke na lënë një version më të kufizuar të talentit të tij – një kujtim që veçanërisht tifozët e Interit e ruajnë ende me nostalgji.

Që në fillim, Ronaldo e kuptoi se kishte vetëm dy mundësi nëse donte të shijonte jetën pa u përballur me kritika apo probleme me tifozët. Publiku duhej të shihte vetëm “Fenomenin” në fushë – pjesa tjetër duhej të fshihej. Ishte e rrezikshme të kapeshe në orët e vona, sidomos nëse ishe i shoqëruar ose me një gotë në dorë – do të ishte një katastrofë. Për të shmangur problemet, ai përdorte dy metoda: “Në qytetin ku luan, ose organizon një festë në një shtëpi private, ose je i humbur. Kështu që unë diversifikova, udhëtoja. Kam qenë gjithmonë ai që organizonte festa, që vendoste gjërat në mënyrë perfekte. Gjithmonë kam pasur kujdes që të gjithë të ishin të lumtur.”

Në fushë dhe jashtë saj, Ronaldo ishte një artist. Të gjithë kemi shijuar spektaklin e tij, teksa driblonte mbrojtësit me buzëqeshje në fytyrë, njësoj si ai djaloshi i dobët që dikur mbante topat për Flamengo.

sfidanti.al