Edoardo Bove ishte i ftuar në podcastin e Gianluca Gazzoli “Passa dal BSMT”, ku, në një bisedë të gjatë, tregoi se si po i përjeton këto muaj pa futboll, kujtimet e tij për problemin shëndetësor dhe të ardhmen e tij. “Defibrilatori nuk të lejon të ushtrosh një sport të caktuar në nivel garues, por jo që të mos kesh një certifikatë për garim. Natyrisht, sipas ligjit italian, nuk lejohet të luash me defibrilator, kështu që nëse e mbaj defibrilatorin, nuk do të mund të luaj. Jashtë vendit, nëse firmos, merr përgjegjësinë vetë. Do të kem disa kontrolle të rëndësishme që do të më tregojnë nëse ka mundësi ta heq dhe çfarë kontrollesh do të duhet të bëj. Nuk e përjashtoj asgjë. Në fund të fundit, më i rëndësishëm është shëndeti im mendor, sepse nëse nuk ndihem i sigurt pa defibrilator, atëherë është e kotë të flasim. Ende nuk kam një diagnozë të saktë dhe kjo është më keq për mua, sepse jetoj në pasiguri dhe me ulje-ngritje. Një ditë ndihem mirë, ditën tjetër vjen rezultati i një vizite. Për mua, futbolli ka qenë gjithmonë rruga ime. Tani po filloj të jetoj një jetë krejt ndryshe. Është bukur sepse kam më shumë liri, por në të njëjtën kohë ndiej se nuk jam më Edoardo i mëparshëm. Do të provoj të filloj të luaj sërish, ia detyroj këtë familjes time dhe sakrificave që kam bërë, por edhe për shkak të moshës që kam. Natyrisht, duhet të kem miratimin e mjekëve.”

“Të rishihja ato imazhe ishte gjëja e parë që bëra kur u zgjova, sepse nuk e kuptoja çfarë kishte ndodhur. Fillimisht nuk më shqetësonin, por tani, pasi ka kaluar pak kohë, më shqetësojnë më shumë. Kur e rishikoj episodin, më duket sikur po bëj hapa pas në rrugëtimin tim mendor dhe më lindin pyetje kapriçoze, si: pse unë nuk mund të luaj, ndërsa të tjerët po? Pastaj, nuk vë në dyshim që kam qenë me fat, madje e kuptova menjëherë, sepse pashë sa shumë ishin trembur të gjithë. Më pas, ndihesh edhe në faj kur të lindin këto pyetje. Nuk di ta shpjegoj, është pjesë e rrugëtimit tim.”

Kujtimet nga ndeshja Fiorentina-Inter

“Mbaj mend edhe aksionet që ndodhën më parë. Mbaj mend atë çerek ore. Kur Lautaro shënoi dhe iu anulua goli, ndieja që më rrotullohej koka. Por nuk ndieja që zemra më rrihte më shpejt. Mendova se ishte për shkak të ushqimit, nuk ndjeva asgjë në kraharor. U ula në tokë, duke bërë sikur po lidhja këpucët, për të kuptuar çfarë po ndodhte. Kur u ngrita, u rrëzova. Nuk ndjeva asgjë në kraharor, madje edhe mjekët më pyetën për këtë. E di që për çdo person është ndryshe, por unë nuk pata asnjë shenjë paralajmëruese nga zemra ime. U zgjova pa mbajtur mend asgjë, mendova se kisha bërë një aksident. Më thanë se në ambulancë kisha bërë shumë rrëmujë pasi më kishin rianimuar. Më thoshin që po përpiqesha t’i kafshoja të gjithë, isha i çmendur, por nuk mbaj mend asgjë nga kjo. Personat e parë që pashë ishin familjarët e mi, por nuk mbaj mend që i kam parë. Gjëja më e çuditshme është se si truri ynë arrin të bëjë një proces të izoluar dhe të na bëjë të harrojmë disa gjëra.”

Ndihma e parë

“Duke lënë mënjanë patologjitë e ndryshme, në fund të fundit, është një çështje elektrike, sepse zemra ndalon. Ne jemi të varur nga ata që ecin pranë nesh, sepse nëse bie në tokë dhe personi pranë teje di të japë ndihmën e parë, ai të shpëton jetën. Pastaj duhen edhe defibrilatorët e shpërndarë kudo. Jam mirënjohës për mënyrën si ndodhi, sepse në mes të tragjedisë, isha në vendin e duhur në momentin e duhur. Kjo më ndodhi gjatë një ndeshjeje, po të kisha qenë vetëm, ndoshta do të kishte shkuar ndryshe. Ndihem vërtet me fat.”

Defibrilatori nënlëkuror

“Më thanë se gjëja më e mirë ishte të vendosja këtë defibrilator për të qenë i qetë, ndaj e vendosa, edhe sepse më dhanë një lloj garancie. Më shpjeguan se si është jeta e një personi me defibrilator. Në fillim e nënvlerësova, por pastaj e ndjeva. E ndjej që kam diçka brenda meje, nuk mund të them që është e huaj, por kur fle në një anë ose bën një lëvizje të çuditshme, e ndjen. Në aeroport, për shembull, ke një korridor të veçantë. Në Europë, më kanë kërkuar madje të ngre bluzën. Isha me një mikun tim, ishim të gëzuar sepse kaluam radhën, por më pas më bënë një kontroll të plotë. Në aspektin njerëzor, u ndjeva pak i cenuar. Më kanë thënë se bateria duhet të ndërrohet çdo 8 vjet.”

Telefonata nga Christian Eriksen

“Më telefonoi menjëherë, nuk e njihja më parë. Ishte shumë i sjellshëm, më tregoi menjëherë mbështetjen e tij. Në fund të fundit, ekziston një lloj lidhjeje midis atyre që kanë përjetuar të njëjtën gjë. Më tha që gjëja më e rëndësishme tani është të jem i qetë, të pushoj dhe të jem pranë familjes.”

Dhimbja e familjarëve

“Kur i sheh të dashurit e tu në vështirësi, ndihesh i pafuqishëm dhe kjo është ajo që më ka lënduar më shumë. Pastaj, dolën shumë lajme të pavërteta për situatën time, secili përpiqej të thoshte të vetën, duke minuar qetësinë e familjes sime. Duke qenë personazh publik, unë jam mësuar me këtë, por njerëzit pranë meje jo dhe kjo më ka lënduar, sepse nuk munda të bëja asgjë për t’i ndihmuar. Ata më dhanë gjithçka, edhe pse po kalonin një moment kritik, prandaj nuk mund të bëj tjetër veçse t’i falënderoj. Ndoshta, fillimisht e përjetova këtë situatë me tepër pjekuri. Familja ime ishte në stadium atë ditë, fatmirësisht, kështu që mund të më ndiqnin. Pjesa më kritike ishte nata, sepse nuk e dinin nëse do të kisha dëmtime në tru.”

sfidanti.al